Καθόμουν σε μια συνάντηση γονέων και άκουγα έναν μπαμπά 5 παιδιών να μιλάει με μια μικρή ομάδα μπαμπάδων. Είχε παιδιά σε διάφορες ηλικίες, από 7 μέχρι και 21 χρονών . Μιλούσε για διάφορα θέματα, αλλά τράβηξε την προσοχή όλων μας όταν είπε το εξής: «Όταν μπαίνετε στο σπίτι, πρέπει να παρατάτε τα πάντα, να αφήνετε ό,τι κρατάτε και να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας! Να τα αφήνετε να σκαρφαλώνουν κυριολεκτικά πάνω σας! Δεν φαντάζεστε πόσο σημαντικό είναι!»
Και τότε άρχισε να κλαίει. Δεν ήταν κλάμα θλίψης, ούτε από αυτά τα δάκρυα που με το ζόρι επιτρέπουν κάποιοι άνδρες ν φανούν. Ήταν πραγματικό κλάμα μετάνοιας.
Εγώ έχω 3 παιδιά, 2, 7 και 9 ετών. Όταν γεννήθηκε ο μεγάλος μου, ο Tristan, ήμουν 24 και φοιτητής… Ήμουν όλη μέρα στη σχολή και τα βράδια δούλευα σερβίροντας σε διάφορα μαγαζιά. Όταν γύριζα σπίτι, το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να πέσει πάνω μου το μωρό και να έχει όρεξη για παιχνίδι… Ήμουν τόσο εξαντλημένος που ήθελα απλά ησυχία… Όταν ήταν νήπιο, κυριολεκτικά προσπαθούσα να τον κατεβάσω από το πόδι μου στο οποίο είχε σκαρφαλώσει και κρατούσε γερά. Μερικές φορές, στα ρεπό μου,καθόμμουν στο πάτωμα και έπαιζα μαζί του, αλλά δεν ήταν ποτέ προτεραιότητα μου…
Συνήθως ήθελα να κάνω μπάνιο, να φάω, να φιλήσω τη γυναίκα μου, να ελέγξω κάποια δουλειά για την επόμενη μέρα, να ξαπλώσω ή να στειίλω κάποιο mail. Tις μέρες που είχα ρεπό κοιμόμουν μέχρι την ώρα του μεσημεριανού και μετά σπάνια έβρισκα χρόνο για τα παιδιά.
Τώρα πια, ο Tristan είναι 9 χρονών, στην προ-εφηβεία και δεν μου δίνει καμία σημασία όταν γυρίζω σπίτι. Συνήθως κάθεται στον καναπέ, έχοντας τελειώσει τα μαθήματα του και ακούγοντας μουσική από τα ακουστικά… Στην καλύτερη περίπτωση, να βγάλει τα ακουστικά του για να με χαιρετήσει και να με ρωτήσει πώς ήταν η μέρα μου…
Νιώθω λες και προσπαθώ να κερδίσω το χαμένο χρόνο, να μου δώσει ξανά σημασία… Είναι πολύ καλό παιδί, γίνεται ανεξάρτητος και χωρίς καθόλου ενδιαφέρον για εμένα…
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: babyradio.gr