Τι είδε στον ύπνο του ο άνθρωπος που σκέφτηκε το όνομα της «NIKE»!

Η ιστορία της αγαπημένης μάρκας και το φτερό της Απτέρου Νίκης που είναι από τα πιο αναγνωρίσιµα σήµατα παγκοσµίως

Μπορεί µια εργασία στο πανεπιστήµιο να ωθήσει κάποιον να ιδρύσει µια εταιρεία αθλητικών παπουτσιών που σύντοµα θα κατακτούσε όλο τον κόσµο;

Στην περίπτωση του Φιλ Νάιτ, µέτριου σπουδαστή και δροµέα µεσαίων αποστάσεων, η απάντηση είναι «ναι». Μια εργασία µε τίτλο «Μπορούν τα γιαπωνέζικα αθλητικά παπούτσια να κάνουν στους Γερµανούς ό,τι έκαναν και οι γιαπωνέζικες φωτογραφικές µηχανές;», συνεπήρε το νεαρό σπουδαστή, που πρότεινε την παραγωγή ανθεκτικών παπουτσιών στην Ιαπωνία (χώρα µε φθηνό εργατικό δυναµικό) και την εισαγωγή τους στην Αµερική. Με το πέρας της εργασίας, ο Νάιτ ήξερε τι ήθελε να κάνει στη ζωή του.

Εκείνη την εποχή, ο Μπιλ Μπάουερµαν, προπονητής στο Πανεπιστήµιο του Όρεγκον, είχε φέρει το τζόκινγκ στην Αµερική εγκαινιάζοντας ένα πρωτοποριακό πρόγραµµα προπόνησης για τους δροµείς. Ο Νάιτ, ένας από τους µαθητές του Μπάουερµαν, δοκίµαζε τα παπούτσια που έφτιαχνε ο προπονητής του, χωρίς όµως εντυπωσιακά αποτελέσµατα. Οι δύο άνδρες συζητούσαν συχνά για την έλλειψη ενός αξιόλογου αµερικάνικου παπουτσιού για τρέξιµο, το οποίο θα µπορούσε να ανταγωνιστεί τα αντίστοιχα γερµανικά.

Μετά από ένα ταξίδι στην Ιαπωνία, όπου έµαθε την τοπική κουλτούρα και θρησκεία, ο Νάιτ επέστρεψε στην Αµερική αποφασισµένος να αµφισβητήσει την κυριαρχία της Adidas. Έτσι, λοιπόν, το 1964 ο 26χρονος δροµέας, µαζί µε τον προπονητή του, επένδυσαν 500 δολάρια έκαστος –μια συνεργασία που επισφραγίστηκε με μια χειραψία- ιδρύοντας την Blue Ribon Sports και ξεκίνησαν την εισαγωγή 300 ζευγαριών αθλητικών παπουτσιών από µια άγνωστη ιαπωνική εταιρεία, την Onitsuka Tiger. Ο Νάιτ αποθήκευε τα παπούτσια στο υπόγειο του σπιτιού του και στη συνέχεια τα πουλούσε µε ιδιαίτερη επιτυχία από το πίσω κάθισµα του αυτοκινήτου του, κατά τη διάρκεια αγώνων δρόµου που διοργανώνονταν σε γυµνάσια και κολέγια.

Το πρώτο κατάστηµα άνοιξε δίπλα σε ένα κέντρο ομορφιάς το 1966 στην Καλιφόρνια, όµως πέντε χρόνια αργότερα οι δύο συνεταίροι, που αναζητούσαν ένα πιο ελαφρύ, ελαστικό και ανθεκτικό παπούτσι, αποφάσισαν να διακόψουν τη συνεργασία με την ιαπωνική εταιρεία και να δηµιουργήσουν τη δική τους σειρά παπουτσιών. Αυτό που έλειπε, όµως, ήταν ένα όνοµα πιο εµπορικό, οπότε ο Νάιτ ζήτησε από τους 45 υπαλλήλους του να γράψουν την πρότασή τους σ’ ένα χαρτάκι και να το ρίξουν σ’ ένα καπέλο. Η ιδέα για το όνοµα «Nike» (ο Νάιτ είχε προτείνει το µάλλον άστοχο «Dimension Six»), από το ελληνικό «Νίκη», την ελληνίδα φτερωτή θεά, προήλθε από έναν συνάδελφο του Νάιτ, που είδε τη θεά στο όνειρό του.

Ένα χρόνο αργότερα, τα πρώτα αθλητικά παπούτσια Nike έκαναν την εµφάνισή τους µε λογότυπο το φτερό της Απτέρου Νίκης και µέχρι το 1982 εκτόπισαν την Adidas από την κορυφή στην αµαμερικανική αγορά αθλητικών ενδυµάτων.

Το 1972 σηµειώθηκε η πρώτη µεγάλη επιτυχία, όταν ο Μπάουερμαν σχεδίασε ένα παπούτσι που διέθετε σόλα σε σχήμα βάφλας –εμπνεόμενος ένα πρωινό από την ψηστιέρα της βάφλας που είχε στην κουζίνα του σπιτιού του και συγκεκριμένα από τις γραμμώσεις που έκανε η επιφάνειά της, βάσει των οποίων έπαιρνε το γνωστό σχήμα το γλύκισμα- για τους Ολυµπιακούς Αγώνες στο Όρεγκον και κατάφερε να πείσει αρκετούς µαραθωνοδρόµους να το φορέσουν. Τέσσερις από αυτούς τερµάτισαν στις επτά πρώτες θέσεις, κάτι το οποίο διαφηµίστηκε δεόντως από την εταιρεία (για την ιστορία, οι τρεις πρώτοι φορούσαν Adidas).

Διαβάστε περισσότερα εδώ: newmoney.gr