Βράδυ Παρασκευής στη Πλατεία των Εξαρχείων.
-Μια φορά βγήκα μόνη μου και να ‘σαι πάλι εκεί.
-Η ζωή σου μιλάει και εσύ δεν την ακούς.
-Πως γίνεται να βρίσκεις κάθε φορά τη στιγμή που κάτι μου συμβαίνει και να εμφανίζεσαι;
-Είναι η στιγμή μου μαζί σου. Δε μπορώ να χάνω τις στιγμές μας.
-Γιατί εξαφανίζεσαι;
-Γιατί η σκέψη σου, μου φτάνει.
-Δεν σε καταλαβαίνω …
-Ούτε εγώ με καταλαβαίνω …
-Ωραία, και τώρα τι;
-Και τώρα η συγνώμη μου!
-Η συγνώμη σου, γιατί;
-Η συγνώμη που εξαφανίστηκα, η συγνώμη που δε σου μίλησα, η συγνώμη που δε αγκάλιασα, η συγνώμη που, που, που…Δεν ξέρω πόσους λόγους μπορώ να αραδιάσω..
-..Ήταν παλιά…
-Ήταν παλιά αλλά έγιναν…
-Πέρασαν όμως…
-Έγιναν και έμειναν…
-Έμειναν για να τα θυμόμαστε και να γελάμε…
-Έμειναν για να είμαστε τώρα εδώ μαζί.
-Μαζί, αλλά όχι μαζί-μαζί.
–Δεν είμαστε μαζί τώρα;
-Είμαστε «μαζί», αλλά όχι μαζί – μαζί.
-Είμαστε εδώ, εγώ και εσύ, άρα είμαστε μαζί.
-Μαζί, αλλά όχι όπως παλιά…
-Όπως παλιά…
-Το παλιό είναι παλιό. Αλλάζει.
-Και αν δεν έχει αλλάξει;
-Αλλάζουμε εμείς και αλλάζει και αυτό!
-Εγώ είμαι εδώ μαζί σου και αυτό δεν αλλάζει.
-Ήρθε η ώρα να φύγουμε….
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: thatslife.gr