Κάθε φορά τα ίδια, ένα επαναλαμβανόμενο σκηνικό. Ένα ασπρόμαυρο μοτίβο. Να έχω τόσα να σου πω, τόσα να σου δείξω μα να μη βγάζω λέξη, να μην εκτεθώ, να μη δείξω αδυναμία. Αυτό είναι το κλειδί στην εποχή μας, να δείχνουμε δυνατοί, κι ας μην είμαστε, κι ας μην μπορούμε, κι ας μη θέλουμε να γίνουμε, κι ας τα αγαπάμε τα τρωτά μας σημεία, κι ας τη γουστάρουμε την ευαισθησία μας.
Για τους άλλους πρέπει πάντα να είμαστε σκληροί, άκαμπτοι, ισχυροί, ίσως και λίγο αναίσθητοι, σίγουρα αδιάφοροι, σίγουρα ανεπηρέαστοι απ’ τις συμπεριφορές τους. Ανώτεροι, συναισθηματικά υπεράνω, ακόμα κι άδειοι, πιο αποδεκτοί έτσι σε μια κοινωνία που μετέφρασε το συναίσθημα σε αδυναμία.
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: pillowfights.gr