Παγκόσμια Ημέρα Χορού 2015 | Μήνυμα του Israel Galván

Την 33η της επέτειο συμπληρώνει εφέτος η Παγκόσμια Ημέρα Χορού, που γιορτάζεται σε όλο τον κόσμο, στις 29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης του Jean–Georges Noverre (1727-1810), δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου.

Οι εορτασμοί έχουν ως στόχο να τιμήσουν το χορό και την καθολικότητά του, διαπερνώντας κάθε πολιτικό, πολιτισμικό και εθνικό εμπόδιο. Το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της UNESCO προσκαλεί κάθε χρόνο, τιμητικά,  έναν καταξιωμένο χορογράφο ή χορευτή να γράψει το σχετικό Διεθνές Μήνυμα, το οποίο μεταφράζεται σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και δημοσιοποιείται ευρύτατα.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας και η Δημοτική Σχολή Χορού, κάθε χρόνο, συμμετέχουν στον παγκόσμιο αυτό εορτασμό, δημοσιοποιώντας το σχετικό Διεθνές Μήνυμα αλλά και εντοπίζοντας καλλιτέχνες που είτε πήραν μέρος στο Φεστιβάλ, είτε σπούδασαν στη Σχολή, αλλά σίγουρα έχουν καταλάβει μία ξεχωριστή θέση στο διεθνές στερέωμα του Σύγχρονου Χορού.

Φέτος το σχετικό μήνυμα, που ακολουθεί, έχει γράψει ο Ισραέλ Γκαλβάν, Ισπανός χορευτής και χορογράφος, και παράλληλα το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας και η Δημοτική Σχολή Χορού με χαρά αναφέρονται στην Αλεξάνδρα Ρογκόβσκα, ένα παιδί που σπούδασε στη Δημοτική Σχολή Χορού της Καλαμάτας και στη συνέχεια στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Επιπλέον δε, είχε το προνόμιο να παρακολουθεί τις παραστάσεις και τα σεμινάρια που οργανώνονται από το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, και το 2010 συμμετείχε στις παράλληλες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ με μία χορογραφία της Ζουζούς Νικολούδη.  Μία εξαιρετική χορεύτρια που συνεργάζεται με δύο από τις μεγαλύτερες ομάδες χορού του κόσμου: με εκείνη της  χορογράφου Sasha Waltz (Σάσα Βαλτζ), συμμετέχοντας στις παραστάσεις με τον τίτλο “Sasha Waltz. Installations. Objects. Performances” στο ZKM, Καρλσρούη (2013-2014) και με τον γνωστό μας και από τη συμμετοχή του στο 19ο Διεθνές  Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, το 2013, χορογράφο Rachid Ouramdane (Ρασίντ Ουραμνταν), δουλεύοντας πάνω στην καινούργια του παραγωγή “Tenir le temps” η οποία θα κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Χορού στο Μονπελιέ. Μία ξεχωριστή πορεία για την Αλεξάνδρα  Ρογκόβσκα, παιδί της Καλαμάτας, λοιπόν, η οποία ακόμη δουλεύει και με τον χορογράφο Ko Murobushi πάνω στην καινούργια του παραγωγή “Nijinsky à Minuit”, προσφέροντας ικανοποίηση και μεγάλη χαρά  σε  όλους!

Ο Ισραέλ Γκαλβάν γράφει για την 33η  επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού

Η Carmen Amaya, η Valeska Gert, η Suzushi Hanayagi, ο Michael Jackson…Τους βλέπω ως γεννήτριες ενέργειας και αυτό με κάνει να σκέφτομαι την σπουδαιότητα της χορογραφίας που βασίζεται πάνω σε αυτή την ενέργεια του χορευτή. Το σημαντικό είναι, όχι τόσο η χορογραφία,  όσο η ενέργεια, αυτός o ανεμοστρόβιλος που ενεργοποιείται.

Φαντάζομαι να έλκονται όλοι τους από μια περιδίνηση η οποία εκπέμπει μια θεραπευτική λάμψη και προκαλεί τη μεταμόρφωση των σωμάτων τους: η Pina Bausch ως αλογάκι της Παναγίας που προσεύχεται,  ο Raimund Hoghe μεταμορφωμένος σε σκαθάρι,  ο Vicente Escudero  σε έντομο, ακόμα και ο Bruce Lee σε σαρανταποδαρούσα.

Χόρεψα το πρώτο μου ντουέτο με τη μητέρα μου, επτά μηνών έγκυο. Μπορεί να φαίνεται υπερβολή. Παρ’ όλα αυτά σχεδόν πάντα χορεύω μόνος και φαντάζομαι ότι συνοδεύομαι από φαντάσματα που με κάνουν να ξεχνώ το ρόλο μου ως “χορευτή της μοναξιάς”. Μήπως ο Didi–Huberman ήθελε να πει “των τραγουδιών της μοναξιάς”;

Όταν ήμουν μικρός δεν μου άρεσε ο χορός, αλλά ήταν κάτι που βγήκε από μένα φυσικά και εύκολα. Σχεδόν ενστικτωδώς. Με τον καιρό κατάλαβα ότι ο χορός μπορούσε να ιάσει, ότι μπορούσε να έχει μία σχεδόν θεραπευτική επίδραση, με βοήθησε να μην είμαι τόσο εσωστρεφής και να είμαι πιο ανοιχτός με τους ανθρώπους. Έχω δει ένα παιδί που έπασχε από έμπολα να θεραπεύεται μέσω του χορού. Το ξέρω ότι είναι δεισιδαιμονία, αλλά μήπως θα μπορούσε να είναι εφικτό;

Στη συνέχεια ο χορός κατέληξε να γίνει μια εμμονή που γέμιζε τις ώρες μου και που με έκανε να χορεύω ακόμα και όταν παρέμενα ακίνητος, ασάλευτος, απομονωμένος από την πραγματικότητα γύρω μου. Γνωρίζω ότι αυτό δεν είναι καλό, ούτε κακό ή απαραίτητο, αλλά…έτσι είναι. Η κόρη μου, η Μιλένα, όταν κάθομαι ακίνητος στον καναπέ και σκέπτομαι μουρμουρίζοντας  δικά μου θέματα, μου λέει: μπαμπά, μη χορεύεις.

Το σημαντικό είναι ότι βλέπω ανθρώπους να κινούνται, όταν περπατάνε στο δρόμο, όταν καλούν ταξί, όταν μετακινούνται με το δικό τους διαφορετικό τρόπο, στυλ και  ιδιομορφία ο καθένας. Όλοι τους χορεύουν! Δεν το γνωρίζουν αλλά όλοι τους χορεύουν. Θα ήθελα να τους το φωνάξω: υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν το γνωρίζουν! Όλοι μας χορεύουμε!  Αυτοί που δεν χορεύουν είναι δυστυχείς. Είναι νεκροί, δεν νοιώθουν ή δεν υποφέρουν!

Μου αρέσει η λέξη “συγχώνευση”, όχι ως μια λέξη του μάρκετινγκ  για να πουλήσει κανείς κάτι, ένα όνομα ή μια εταιρεία. Αλλά ως χαρακτηρισμός για ένα πολυδιάστατο άτομο: ένα κοκτέιλ που περιέχει  τα καρφωμένα στο έδαφος πόδια του Juan Belmonte, τα αέρινα χέρια της Isadora Duncan και τη μισο-ταλαντευόμενη κοιλιά του Jeff Cohen στο Goonies. Με όλα αυτά τα συστατικά μπορεί  κανείς να δημιουργήσει ένα ευχάριστο και δυνατό ποτό, που να είναι εύγευστο ή πικρό ή να χτυπάει στο κεφάλι. Η παράδοσή μας, ακόμα,   εμπεριέχει αυτή τη σύνθεση, ερχόμαστε από μια μείξη που οι ορθόδοξοι θέλουν να κρατήσουν μυστική τη συνταγή της. Αλλά, κάθε φυλή και θρησκεία και πολιτικό δόγμα εμπεριέχουν διαφορετικά στοιχεία! Όλοι μπορούν να χορέψουν μαζί! Ίσως όχι αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον, αλλά πλάι-πλάι.

Υπάρχει μια παλιά Κινέζικη παροιμία που λέει: «το φτερούγισμα μιας πεταλούδας μπορεί να γίνει αισθητό σε όλο τον κόσμο». Όταν μια μύγα πετάει στην Ιαπωνία, ένας τυφώνας ταρακουνάει τα νερά στην Καραϊβική. Ο Πέδρο Γκ. Ραμέρο, μετά από μια εκρηκτική σεβιλιάνα, είπε: την ίδια μέρα που έπεσε η βόμβα στη Χιροσίμα, ο Νιζίνσκυ επανέλαβε το ξακουστό του grand saut σε ένα δάσος στην Αυστρία. Και εγώ συνεχίζω με τη φαντασία μου: ένα coup de fouet/ μια βουρδουλιά του Savion Glover κάνει τον Mikhail Baryshnikov να στροβιλίζεται. Την ίδια στιγμή, ο  Kazuo Ono  στέκεται ακίνητος και πυροδοτεί με ηλεκτρική ενέργεια την María Muñoz, που σκέφτεται τον Vonrad Veidt και αναγκάζει τον Άκραμ Καν να προκαλέσει σεισμό στο καμαρίνι του: τα κουδούνια να χτυπούν και το πάτωμα να καλύπτεται από κουρασμένες σταγόνες ιδρώτα.

Θα ήθελα να μπορούσα να αφιερώσω αυτή τη Διεθνή Ημέρα Χορού και αυτές τις λέξεις σε κάθε άτομο που χορεύει αυτή τη στιγμή. Αλλά, επιτρέψτε μου να κλείσω με  ένα αστείο και μια ευχή: χορευτές, μουσικοί, παραγωγοί, προγραμματιστές ας κάνουμε μια γιορτή, όπως έκανε ο Μπεζάρ, ας χορέψουμε με στυλ, ας χορέψουμε το Μπολερό του Ραβέλ, ας το χορέψουμε όλοι μαζί.

Ισραέλ Γκαλβάν

29 Απριλίου 2015 – Παγκόσμια Ημέρα Χορού της Unesco