Όσο κι αν μεγαλώσουμε πάντα θα ξυπνάμε νωρίς για να βλέπουμε κινούμενα σχέδια

Δεν υπάρχει μέρα που να μην ξυπνήσαμε, όταν ήμασταν μικροί, για να προλάβουμε τα κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση και δε θα υπάρξει μέρα ούτε τώρα που μεγαλώσαμε, που όταν ξυπνάμε δε βλέπουμε κινούμενα σχέδια. Ζητούσαμε από τη μαμά μας, με ανυπομονησία, να μας ανοίξει την τηλεόραση, για να δούμε τα αγαπημένα μας παιδικά.

Πόσο θα ευχόντουσαν οι μαμάδες μας, να ξυπνούσαμε με τόση ευχαρίστηση και τις μέρες που ήταν να πάμε σχολείο. Αλλά ποτέ δεν έγινε, διότι το σχολείο δε μας έφερνε τόση χαρά όσο τα παιδικά, κινούμενα σχέδια. Πάντα με μούτρα ξυπνούσαμε για να πάμε σχολείο ή πάντα βρίσκαμε κάποια δικαιολογία για να μην πάμε.

Αξέχαστα παραμένουν εκείνα τα πρωινά που καλά-καλά δεν είχε ξημερώσει κι εμείς είχαμε φύγει απ’ το κρεβάτι μας και καθόμασταν αναπαυτικά στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, για να μη χάσουμε ούτε ένα λεπτό απ’ το παιδικό πρόγραμμα της τηλεόρασης. Η μαμά μας να μας φωνάζει που καθόμαστε με τις ώρες και βλέπουμε τηλεόραση, αλλά εμείς να μη δίνουμε σημασία.

Ειδικά το καλοκαίρι ήταν η αγαπημένη μας εποχή, όχι μόνο επειδή όλα ήταν πιο χαρούμενα πιο χρωματιστά ή για την υπέροχη θάλασσα και το ανέμελο παιχνίδι. Αλλά γιατί η μέρα ήταν μεγαλύτερη και μπορούσαμε να ξυπνήσουμε ακόμη πιο νωρίς για να δούμε το αγαπημένο μας κινούμενο σχέδιο ή τα Μίκι Μάους, όπως αποκαλούσαμε όλα τα κινούμενα σχέδια τότε.

Επειδή όμως, όπως ξέρουμε, μια συνήθεια είναι δύσκολη να κοπεί κι επειδή ο άνθρωπος δεν αλλάζει, συνεχίζουμε και ξυπνάμε για να παρακολουθήσουμε κινούμενα σχέδια. Σαν εκείνα τα παιδιά που ήμασταν κάποτε με τις πιτζάμες μας και τα ανακατεμένα μαλλιά, με τη μόνη διαφορά ότι τώρα δεν κρατάμε μία κούπα γάλα στο χέρι μας, αλλά μία κούπα που έχει μέσα τον αγαπημένο μας καφέ.

Συνέχεια άρθρου εδώ

Πηγή: pillowfights.gr